"Os poemas teñen alma e, se falas con eles e os escoitas con atención, poderás ver como constrúen un mundo cheo de fermosas imaxes...e marabillosas palabras"
Este blogue naceu como parte das actividades dun curso que andiven a facer ata hai pouco. Como é probable que non vaia adiante, antes de que fine gustaríame falar do Cullarapo Croque.
Souben da existencia do Cullarapo por Marta Carracedo, unha das mellores profes que coñezo, e o seu blogue
El Vuelo de Las Mariposas ...iso si que é un blogue!!
El Vuelo de Las Mariposas ...iso si que é un blogue!!
Cando vin as ilustracións de Luz Beloso quedei atrapada e aínda por riba ler que as acompañaban poemas que falaban do amor, do respecto...e en EN GALEGO!! Non o pensei máis, eu quero contribuir e facer a miña achega para que o O Cullarapo Croque saia adiante. Tamén teño que confesar que o nome de Croque fixo moito, porque me lembrou a miña infancia cando ía co meu pai a praia de Meira e comiamos os croques ás agachadas para que non nos miraran "as da praia".
Por sorte, pouco tempo despois recibin un correo de Verkami, onde Miguel Ángel despois dos agradecementos preguntaba a quen quería que lle dedicase o cullarapo e a lámina. Dedicado a quen? A min por suposto, que me fai moita ilusión contestei, e se pode ser, apresureime a dicir, pódesmo dar en persoa, coñecémonos e así aforramos custes!!
O luns despois do noso encontro, cheguei ao cole co cullarapo e a lámina baixo o brazo como unha nena pequena con zapatos novos. Non lles deixei que me contaran nada da súa finde, fun eu a que lles quitei o protagonismo para falarlle do meu encontro con Miguel Ángel e presentarlles ao Cullarapo.
Como temos por costume, os venres copian un poema, fan as ilustracións e o memorizan na casa con papá e mamá a fin de semana. O luns seguinte recitaron todos un poema do cullarapo, home moito mérito xa sei que non ten, son a profe e a que mando pero o mellor aínda estaba por vir...
Como temos por costume, os venres copian un poema, fan as ilustracións e o memorizan na casa con papá e mamá a fin de semana. O luns seguinte recitaron todos un poema do cullarapo, home moito mérito xa sei que non ten, son a profe e a que mando pero o mellor aínda estaba por vir...
Tivemos a gran sorte de que Miguel Ángel nos enviou dúas cancións e como nos gustou tanto seguimos lendo e recitando na clase ata que un día lles dixen que ía vir o seu autor ao cole. Luz Beloso non podería vir pero lle enviaríamos biquiños nun marcapáxinas.
A profe Paula, con moitísima ilusión e entusiasmo preparou todo para a presentación do Cullarapo Croque. Na súa clase tamén recitaron e aprenderon un poema que despois lle representaron a Miguel.
E chegou o día! As nenas e nenos de cinco anos coas profes Isa e Loli, que ademáis traían uns debuxos estupendos para agasallar, foron os primeiros en chegar e ao pouco xa estabamos preparadas e preparados para escoitar.
Escoitar? Ha! Non lle deixaron case recitar, non sei se foi a emoción, ou o entusiasmo, porque preparado non estaba, pero empezaron a recitar con el e case non pararon ata o final!!
Tampouco estaban cansos cando lles pediu que debuxaran o personaxe que máis lles gustou. Ver a máis de cen nenas e nenas de cinco ata oito anos, os máis peques de xeonllos co papel enriba do banco, como se entregaban e o concentrados que estaban debuxando, foi marabilloso.
nenos me pedían, en baixiño e a súa maneira, porque son moi, moi tímidos e a súa autoestima é moi baixa, recitarlle o poema a Miguel Ángel. Primeiro o fixo Noel e despois apareceu Joel, moi teso detrás de nós para dicirme que el tamén o sabía.
Ao día seguinte lles preguntei se lles gustara e como se sentiron. Non o podía crer, os tiña frente de min, mirándome como se eu fora alguén importante, como adultos serios e responsables que é o que pretendemos aínda que non o sexan. Eles non sabían que eu ía contar a historia de Sabela e tampouco a coñecían e cando lles preguntei por ela, moi serios me contestaron que ben pero que case non se me escoitaba. Si profe, contestou outro, falabas moi baixiño. Vaia, síntoo lles dixen. E Gemma, que lle custa tanto falar baixo e gardar o turno como á maioria, díxome moi seria: Profe, no te dijimos nada porque no te queríamos interrumpir. Raios! o que non conseguín eu en oito meses conseguiuno o Cullarapo nun día!!
O cullarapo Croque from lassa design on Vimeo.
Preciosa entrada, Neli!!!! Graciñas polas palabras, non as merezo!
ResponderEliminarEncantoume todo todiño o que contas, é certo que o Cullarapo é un ser especial ;)
Non deixes morrer este blogue, qué peniña!!
Mooooitos bicos!!!
Alégrome moito que che gustara.
EliminarMoitos bicos para ti tamén!!
Grazas por compartilo connosco.
EliminarO acontecido no Antonio Palacios foi moi especial, pero non foi mérito do cullarapo, ou de Luz ou miña...foi grazas ao traballo de todos: escritores, ilustradores, docentes, bibliotecarios...todos xuntos somos e seremos capaces de transformar realidades. Pra min sodes todos gardiáns dos soños, e síntome moi honrado polo feito de estar xunto a vós, hoxe e por sempre, o meu respecto e admiración.